در عصر غيبت کبرا، کارها و مشاغل حضرت مهدي عليه السلام بسيار حسّاس و مهمّ است، و اگر چه تصرف و بسط يد و حکومت ظاهري بر اوضاع ندارند، ولي مع ذلک ناظر بر اوضاع بوده و تصرفاتي مي نمايند.

شؤون امامت و رهبري و زعامت را در حدّ امکان متصدي شده و وظايف خود را به نحو احسن انجام مي دهند. عمر ايشان در راه اطاعت خدا مي گذرد. تکاليف اجتماعي را، آنچه مقتضي و مصلحت باشد انجام مي دهند؛ مانند هدايت اشخاص، ياري دادن مؤمنين بر مخالفين، حلّ مسائل مشکل، نصيحت و موعظه افراد، شفاي امراض، هدايت گمشدگان و رساندن آنها به مقصد، تعليم معارف، کمک مالي به نيازمندان، فريادرسي گرفتاران و....

در نتيجه مي توان يکي از تصرّفات اساسي حضرت را همين نظام دادن به جامعه شيعي و حوزه هاي آن در طول تاريخ دانست که با عدم سازماندهي ظاهري، مشاهده مي کنيم که دست غيبي حضرت حافظ آن بوده و آن را تحت کنترل خود دارد.