در روايتي از امام زمان عليه السلام در پاسخ به پرسش هاي اسحاق بن يعقوب چنين آمده است: «... وأمّا وجه الانتفاع بي في غيبتي فکالانتفاع بالشمس إذا غيّبها عن الأبصار السحاب» ؛ [1] «... و اما کيفيت نفع بردن به وسيله من در زمان غيبتم به مانند نفع بردن به واسطه خورشيد است هنگامي که ابرها او را از ديدگان مستور مي نمايند.»

از اين حديث شريف وجوهي از شباهت ها بين خورشيد در پشت ابر و امام زمان عليه السلام در عصر غيبت استفاده مي شود که به برخي از آنها اشاره مي کنيم:

1 - همان گونه که مردم، هر آن، انتظار خارج شدن خورشيد از پس ابرها را دارند تا تمام و کامل از وجود و ظهورش استفاده ببرند، در ايام غيبت آن حضرت نيز مردم منتظر ظهور و خروج اويند و از ظهورش مأيوس نمي گردند.

2 - منکر وجود حضرت عليه السلام در عصر غيبت، همانند منکر وجود خورشيد است هنگامي که در پشت ابرها از ديده ها پنهان گردد.

3 - همان گونه که ابر کاملاً خورشيد را نمي پوشاند و نور خورشيد به زمين و زمانيان مي رسد، غيبت هم مانع کامل و تمامي براي بهره دهي حضرت نيست، مردم در زمان غيبت، حضرت را نمي بينند امّا از وجود او بهره مي برند. توّسل يکي از راه هاي بهره بردن از آن امام است.

4 - همان گونه که در مناطقي که هوا غالباً ابري است، گاهي خورشيد ابرها را مي شکافد و خود را از لابلاي آنها بيرون مي آورد و به عدّه اي از مردم نشان مي دهد، هر از چند گاهي نيز، عده اي به محضر امام زمان عليه السلام شرفياب مي شوند و از وجودش استفاده مي برند و از اين راه وجود آن حضرت براي مردم به اثبات مي رسد.

5 - همان گونه که ابرها خورشيد را نابود نمي کنند و تنها مانع رؤيت اويند، غيبت امام زمان عليه السلام هم تنها مانع رؤيت ايشان است.