امام زمان عليه السلام در بخشي از نامه اي که به شيخ مفيدرحمه الله ارسال داشته، نوشته اند: «فليعمل کلّ امرء منکم بما يقرب به من محبّتنا ويتجنّب ما يدنيه من کراهتنا وسخطنا» ؛ [1] «پس هريک از شما بايد کاري کند که وي را به محبّت و دوستي ما نزديک سازد و از آنچه خوشايند ما نيست و باعث خشم و کراهت ما مي شود دوري کند.»

روشن است که محبّت اهل بيت عليهم السلام جنبه شخصي و فردي ندارد، بلکه به ملاک خدايي است؛ زيرا هر گاه اهل بيت عليهم السلام مشاهده کنند که شيعيان و منتسبان به آنان کارهايي را انجام مي دهند که مورد رضايت الهي است، و نيز از کارهايي که مورد سخط و غضب خداوند است اجتناب مي کنند، خوشحال شده و به آنان مي بالند.

در نتيجه بر ما است که اگر به دنبال جلب محبّت آقا امام زمان عليه السلام و دوري از سخط و غضب آن حضرت هستيم، کاري نکنيم که از ايشان دور شده و از عناياتش محروم گرديم. و از طرف ديگر، سعي ما بر اين باشد که اعمال و رفتاري را انجام دهيم که هر چه بيشتر ما را به ايشان نزديک گرداند.