کساني که با مسأله مهدويت آشنايي دارند مي دانند که برنامه حضرت با برنامه ساير امامان تفاوت اساسي دارد. امامان ديگر مأمور بودند که در ترويج دين تا سرحدّ امکان کوشش کنند، ولي مأمور به جنگ نبودند و لذا يک نوع بيعت و متارکه جنگ و پيمان عدم تعرض و صلحي بين آنان با حاکمان عصر خود، بسته بودند. ولي سيره حضرت مهدي عليه السلام از ابتدا با روش ديگر امامان فرق مي کند. قرار بر اين است که حضرت به مجرد ظهور، دست به مقابله با ظالمان زده و ظلم و بي عدالتي را از جامعه برکند و به جاي آن عدل و قسط را برپا نمايد. لذا بايد بيعت هيچ کسي بر ذمّه او نباشد، زيرا هر لحظه احتمال ظهور است.

امام صادق عليه السلام فرمود: «صاحب هذا الأمر تغيب ولادته عن هذا الخلق لئلّا يکون لأحد في عنقه بيعة إذا خرج، ويصلح اللَّه عزّوجلّ أمره في ليلة» ؛ [1] «ولادت صاحب الامر مخفي مي شود تا وقتي که ظهور کند پيمان هيچ کس بر گردنش نباشد. خداوند امرش را در يک شب اصلاح مي کند.»

علاوه بر اين، ستمکاران چون در هر لحظه احتمال قيامش را مي دادند لذا منافع خود را در خطر ديده، به پيمان خود با حضرت مطمئن نمي شدند و چاره اي جز قتل و کشتن او نمي ديدند.