شيخ طبرسي رحمه الله در کتاب «الاحتجاج» دو نامه اي را که از ناحيه مقدسه حضرت مهدي عليه السلام براي شيخ مفيدرحمه الله فرستاده شده نقل کرده است. در اين دو نامه اشاره به برخي مطالب صحيح و عالي شده و نيز از برخي مسائل به طور رمز و اشاره خبر داده است. [1] .

نامه اوّل در اواخر ماه صفر سال 410 هجري سه سال قبل از وفات شيخ مفيدرحمه الله به دست او رسيده است. و نامه دوم در سال 412 هجري يعني يک سال قبل از وفات شيخ به دست او رسيده است. و اين در حقيقت بعد از گذشت هشتاد سال از وفات شيخ علي بن محمّد سمري سفير چهارم است که همان انتهاي غيبت صغرا و شروع غيبت کبرا در سال 329 هجري است.

فرستنده نامه اوّل مي گويد: اين نامه را از منطقه اي که متصل به حجاز است آورده است. و از اين کلام استفاده مي شود که امام در آن هنگام در نواحي حجاز ساکن بوده است، و اين نامه را به توسط برخي از خواص به شيخ مفيدرحمه الله فرستاده اند.

نامه دوم نيز در اول ماه شوال سال 412 از ناحيه مقدسه براي شيخ فرستاده شد. و در روز پنجشنبه 23 ماه ذي حجه همان سال به دست شيخ رسيده است. يعني سه ماه و هفت روز کم در بين راه در دست قاصد بوده است.

هر دو خطاب به املاي حضرت مهدي عليه السلام و خطّ برخي از ثقات و معتمدين نزد امام زمان عليه السلام بوده همان گونه که از ظاهر رساله اولي و نصّ رساله دوم استفاده مي شود. و آخر هر دو نامه مزيّن به چند سطري کم از خطّ خود امام است که شهادت و گواهي بر صحت نامه است. امام در آن کلمات به شيخ مفيدرحمه الله امر مي کند تا اين رساله را از هر کس مخفي بدارد، ولي نسخه اي از آن را بردارد تا موثقين از اصحابش بر آن مطلّع شده يا شفاهاً به اطلاع آنها برساند. [2] .