گاهي در تعبيرات از مهدويت شخصي و نوعي استفاده مي شود، مثلاً گفته مي شود: اهل سنّت مهدويت نوعي را قبول دارند و شيعه امامي مهدويت شخصي را، مقصود از اين دو چيست؟

شيعه قائل به مهدويت شخصي است؛ يعني معتقد است به اينکه مهدي موعودعليه السلام شخصي است معيّن که متولد شده و تاکنون زنده است و در آينده ظهور خواهد کرد، و او کسي جز فرزند امام حسن عسکري عليه السلام نيست.

ولي اهل سنّت معتقد به مهدويت نوعي است؛ يعني معتقد است که در آخرالزمان شخصي از ذريه پيامبر اکرم صلي الله عليه وآله به نام مهدي متولد شده، و ظهور خواهد کرد. و اوست کسي که زمين را پر از عدل و داد خواهد نمود همان گونه که پر از ظلم و جور شده باشد، گرچه وجود خارجي ندارد.

تعبير مهدي نوعي و شخصي کاربرد ديگري نيز دارد که نزد عرفا متداول است. برخي از عرفاي اهل سنّت همچون مولوي معتقدند به اينکه در هر زماني بايد يک مهدي موجود باشد خواه از نسل علي و خواه از نسل عمر.

مقصود آنان از مهدي، همان قطب عالم امکان است، ولي شيعه قائل است که در هر زمان بايد امام معصوم موجود باشد، زيرا بدون آن زمين مضطرب خواهد شد.