حاجي نوري مي نويسد: در خبري از امام صادق عليه السلام نقل شده است: روزي در مجلس امام صادق عليه السلام نام مبارک حضرت مهدي عليه السلام برده شد، امام صادق عليه السلام به جهت تعظيم و احترام از جاي برخاست. [1] .

و نيز در روايت آمده که دعبل خزاعي بعد از آنکه ابياتي راجع به حضرت مهدي عليه السلام نزد امام رضاعليه السلام قرائت کرد، حضرت از جاي برخاست... [2] .

ميرزاي نوري مي گويد: وقتي نام حضرت حجة بن الحسن عليه السلام در مجلس امام رضاعليه السلام برده شد، آن حضرت از جاي برخاست و دو دست مبارکش را روي سر گذاشت و فرمود: «اللّهمّ عجّل فرجه وسهّل مخرجه». [3] .

از امام صادق عليه السلام سؤال شد: چرا هنگام شنيدن نام امام زمان عليه السلام از جاي خود برمي خيزيم؟ حضرت فرمود: چون غيبت حضرت مهدي طولاني است. و امام از شدّت محبّتي که به دوستان خود دارد هر زماني که شخصي او را ياد کند نگاهي به او مي نمايد و سزاوار است که ياد کننده به جهت احترام و تعظيم، از جاي خود برخيزد. هنگامي که مولاي خويش او را به نظر مهر و عطوفت نگاه مي کند، پس از جاي خود برخيزد و از خداي تبارک و تعالي تعجيل فرج ايشان را بخواهد. [4] .