غالب احاديثي که اشاره به عملکرد حضرت مهدي عليه السلام بعد از ظهور دارد به اين نحو است که خداوند به توسط حضرت، عالم را از عدل و داد پر مي کند همان طوري که زمين پر از ظلم شده باشد که اين در حقيقت تشبيه است نه شرطيّت و عليّت، يعني ظلم و فساد علت ظهور باشد.

به تعبير ديگر: فساد، هدف نيست، بلکه آمادگي، هدف است. بر خلاف آنچه برخي تصوّر مي کنند آنچه براي تسريع ظهور مصلح جهاني لازم است، وجود ظلم و فساد در سراسر زمين نيست، بلکه يک آمادگي و تشنگي لازم است. البته نمي توان انکار کرد که افزايش ظلم و فساد يکي از علل آمادگي و تشنگي خواهد بود، زيرا هنگامي که مردم جهان ثمره تلخ و شوم تبعيض ها و بي عدالتي ها را بچشند، ناراحت مي شوند و در جست وجوي يک طريق اصلاح و يافتن يک مصلح جهاني گام برمي دارند.

در نتيجه، بايد گفت: هسته اصلي زمينه براي ظهور، آمادگي و آگاهي از عواقب وضع نابسامان امروز دنيا است، نه اينکه وجود ظلم و فساد هدف اصلي باشد.