عصر غيبت کبرا زماني است که با انتهاي غيبت صغرا شروع شده است. انتهايي که توسط اعلان امام زمان عليه السلام در سال 329 هجري صورت گرفت. حضرت در نامه اي به علي بن محمّد سَمَري از انتهاي سفارت و شروع غيبت کبرا خبر داد.

عصر غيبت کبرا داراي شرايط و خصوصياتي است که به برخي از آنها اشاره مي کنيم:

1 - مسلمانان در اين عصر در ظاهر از رهبر و امام خود جدا شده اند، و او را نمي بينند و يا اگر مي بينند او را نمي شناسند. و اين حکم کلّي براي عموم شيعيان است، گر چه ممکن است برخي به جهت مصالحي، مشرف به لقاي حضرت شوند.

2 - گسترش ظلم و ستم در روي زمين، نيز از ويژگي هاي عصر غيبت کبرا است. و با اين ويژگي، بين اين زمان و عصر حکومت اسلامي در زمان حيات پيامبر اکرم صلي الله عليه وآله تمييز داده مي شود.

3 - تأکيد الهي بر امتحان امّت اسلامي در عصر غيبت کبرا؛ زيرا در اين عصر مردم با مشکلات بيشتري روبه رو خواهند بود از قبيل:

الف. گسترش فساد و فحشا در جامعه اسلامي و جهان.

ب. انواع فشارهاي سياسي و مشکلات که در راه پذيرش حقّ و ايمان است.

ج. مواجهه انسان با انواع شبهات در وجود امام زمان عليه السلام.

در نتيجه مشاهده مي کنيم که امامان عليهم السلام تأکيد فراواني بر اين موضوع مهم داشته اند. همان گونه که از حضرت موسي بن جعفرعليهما السلام روايت شده که فرمود: «إذا فقد الخامس من ولد السابع، فاللَّه اللَّه في أديانکم لا يزيلکم عنها أحد، يا بنيّ! إنّه لابدّ لصاحب هذا الأمر من غيبة حتّي يرجع عن هذا الأمر من کان يقول به، إنّما هي محنة من اللَّه عزّوجلّ امتحن اللَّه بها خلقه...» ؛ [1] «هر گاه پنجمين از اولاد هفتمين مفقود شد، پس خدا را، خدا را در اديانتان، مواظب باشيد که معتقدات شما را زايل نکنند، اي فرزندم! به طور حتم براي صاحب اين امر غيبتي است به حدّي که معتقدان به آن، از اين امر رجوع مي کنند، و اين محنتي است که خداوند به واسطه آن خلقش را امتحان مي کند...».