توقيع در لسان روايات، مطابق با مفهومي است که عرف آن را به کار گرفته است، و آن عبارت است از کلمات کوتاه که بزرگان، ذيل نامه هاي رسيده و عريضه ها مکتوب مي داشتند، و با آن خواسته سائل را برآورده مي نمودند. در نتيجه توقيعات حضرت مهدي عليه السلام همان مطالبي بود که حضرت به خطّ مبارک خود در جواب سؤال ها و عريضه ها ذيل نامه ها مرقوم مي داشتند و توسط يکي از سفرا به صاحبان نامه ها باز مي گرداندند.

اگر چه به لحاظ معناي اصطلاحي، «توقيع» در معنا و مفهوم آن سؤال از مسأله اي نهفته است ولي در برخي موارد بر بيانات حضرت که به صورت ابتدايي صادر مي شد - اگر چه از آن سؤال نشده بود - نيز توقيع اطلاق شده است.