شروع تزوير در امر سفارت به عصر سفير دوّم محمّد بن عثمان عَمْري باز مي گردد؛ زيرا پدر او عثمان بن سعيد به قدري معروف بود که هيچ کس جرأت معارضه با او را نداشت.

اول کسي که ادعاي سفارت دروغين نمود ابومحمّد شريعي بود. [1] و بعد از او محمدبن نصير نميري [2] و احمد بن هلال کرخي [3] و ابوطاهر محمد بن علي بن بلال بلالي [4] و ابوبکر محمّد بن احمد بن عثمان بغدادي و اسحاق احمر [5] و مردي معروف به باقطاني. [6] .

برخي از آنان در ابتدا از مردان صالح بودند ولي به جهات مختلف راه انحراف را پيشه نمودند. سفير دوم با تمام قدرت به مقابله با آنها پرداخت، و نيز از ناحيه مقدسه توقيعات و بيانات شديد در لعن و تبري از آنان صادر شد که دلالت بر دروغگويي و سوء باطن آنان داشت.

در زمان سفارت حسين بن روح - سفير سوم - مصيبت در اين زمينه بيشتر شد، زيرا شخصي به نام محمّد بن علي شلمغاني غزافري ادعاي سفارت نمود و بيشترين تأثير را در انحراف جامعه به جاي گذاشت. [7] او گر چه در ابتداي امر، مردي مؤمن به نظر مي رسيد و وکيل حسين بن روح بود، ولي عاقبت به انحراف کشيده شد. آخرين کسي که ادعاي دروغين سفارت داشت ابودلف کاتب بود که بر اين ادعاي خود تا بعد از وفات سمري - سفير چهارم - باقي بود.