1 - در مورد عثمان بن سعيد مي گوييم: او مورد وثوق امام عسکري عليه السلام بوده و امام مهدي عليه السلام نيز بر منصبش تصريح نموده است.

در مورد فرزندش محمّد بن عثمان نيز مي گوييم: او منصوب از طريق پدرش بوده و غير از آنکه مورد وثوق امام عسکري بوده، از طرف امام زمان عليه السلام نيز بر اين امر نيابت خاصّه داشته است.

حسين بن روح نيز از طرف محمّد بن عثمان به اين سمت منصوب شد، و او نيز علي بن محمّد سَمَري را بر اين مقام منصوب کرد.

2 - راه دوّم براي اثبات نيابت اين چهار بزرگوار اين است که آنها خطّ امام را که معروف بود، به ديگران نشان داده، بازگو مي کردند. خطّ حضرت در زمان پدرش امام عسکري عليه السلام نزد شيعيان معروف بود.

3 - کرامات فراواني که به دست مبارک اين بزرگواران انجام مي گرفت، مي توانست اثبات کننده سفارت آنها باشد. اين کرامات در برخي موارد به دست آنها انجام مي گرفت و برخي ديگر نيز منسوب به امام زمان عليه السلام بود که آنها به اطلاع شيعيان مي رساندند، همان گونه که در قضيه معروف از ابوعلي بغدادي رسيده است. [1] .

سيد عبداللَّه شبّر مي گويد: «شيعه هرگز گفتار نوّاب را نمي پذيرفت مگر در صورتي که معجزه اي از طرف امام عصرعليه السلام بر دست آنها ظاهر مي گشت که دلالت بر صدق گفتار و صحت نيابت آنها داشت». [2] .