از آنجا که بعد از شهادت امام عسکري عليه السلام، حاکمان ظلم و جور نيز درصدد نابودي حضرت بودند، لذا حضرت تدابيري براي اختفاي خود از آنها داشت. اينک به برخي از آنها اشاره مي کنيم:

1 - حضرت خود را جز به کساني که مخلص و فدايي بودند، نشان نمي داد.

2 - بعد از آنکه شخصي به حضور حضرت شرفياب مي شد، به او سفارش زياد مي شد که اين امر را کتمان بدارد و در خبر دادن به شيعيان نهايت احتياط را داشته باشد.

3 - تحريم نام بردن از اسم مخصوص امام زمان عليه السلام يعني «محمّد». از اين رو مشاهده مي کنيم که در آن عصر در مورد امام عليه السلام از تعبيراتي همچون: قائم، غريم، حجت، ناحيه، صاحب الزمان و ديگر تعبيرات مبهم استفاده مي شد. [1] .

4 - مخفي شدن از دستگاه خلافت و هر کس که از مواليان آن حضرت به شمار نمي آمد.

5 - تغيير دادن مکان و خانه حضرت از جايي به جايي ديگر به نحوي که نظرها را به خود جلب نکند، و نيز کسي به آن حضرت مشکوک نشود. و لذا رواياتي را که در تعيين مکان و خانه حضرت اختلاف دارند به همين معنا توجيه مي کنيم.

6 - کيفيّت ارتباط وکيل يا سفير به قدري مخفيانه بود که هيچ کس از آن اطّلاعي پيدا نمي کرد.

7 - حضرت وکالت يا سفارت خود را به کساني واگذار مي کرد که نهايت اخلاص و فداکاري را به حضرت داشتند، به حدّي که محال بود از مکان حضرت و خصوصّيات او اطلاع دهند. لذا هنگامي که به ابوسهل نوبختي گفتند: چرا سفارت به حسين بن روح واگذار شد نه به شما؟ در جواب گفت: «... او کسي است که اگر حجت در زير عبايش باشد و بدنش را قطعه قطعه کنند تا عبايش را از روي او بردارد هرگز چنين نخواهد کرد». [2] .