صدوق رحمه الله به سند خود از امام باقرعليه السلام روايت کرده که فرمود: «يأتي علي الناس زمان يغيب عنهم إمامهم. فيا طوبي للثابتين علي أمرنا في ذلک الزمان. إنّ أدني ما يکون لهم من الثواب أن يناديهم البارئ جلّ جلاله فيقول عبادي وإمائي آمنتم بسرّي وصدقتم بغيبي، فأبشروا بحسن الثواب منّي...» ؛ [1] «زماني بر مردم بيايد که امامشان از آنها غايب گردد. پس خوشا به حال کساني که بر امر ما در آن زمان ثابت قدم باشند. همانا کمترين ثوابي که براي آنها در نظر گرفته شده اين است که خداوند باري جلّ جلاله مي فرمايد: اي بنده ها و کنيزان من! به سرّ من ايمان آورديد، و غيب مرا تصديق کرديد، بشارت باد شما را به حسن ثواب از جانب من...».