ايمان به حتميّت ظهور منجي عالم در فکر عموم انسان ها وجود دارد، منشأ اين فکر يک رشته اصول قوي و متين است که از سرشت و فطرت اصيل انساني سرچشمه گرفته است؛ زيرا بشر فطرتاً طالب رسيدن به کمال در تمام زمينه هاي مربوط به خود است و او مي داند که اين کمال، تنها در سايه حکومت عدل توحيدي تحقق مي يابد.

شهيد صدررحمه الله مي فرمايد: «اعتقاد به مهدي عليه السلام تنها نشانه يک باور اسلامي با رنگ خاص ديني نيست، بلکه افزون بر آن، عنواني است بر خواسته ها و آرزوهاي همه انسان ها با کيش ها و مذاهب گوناگون، و نيز بازده الهام فطري مردم است که با همه اختلاف هايشان در عقيده و مذهب دريافته اند که براي انسانيّت در روي زمين، روز موعودي خواهد بود که با فرارسيدن آن، هدف نهايي و مقصد بزرگ رسالت هاي آسماني تحقق مي يابد...». [1] .

برهان فطرت را با بيان هاي مختلف مي توان تبيين نمود:

بيان اول

الف. انسان در درون خود ميل به حکومت عدل جهاني توحيدي را احساس مي کند.

ب. اين حکومت بايد موجود شود؛ زيرا ميل و کشش دروني از امور ذات الاضافه است که بدون مضاف اليه امکان پذير نيست.

ج. مصداق کامل آن حکومت حضرت مهدي عليه السلام است.

نتيجه: حکومت عدل جهاني ضرورت دارد.

بيان دوم

الف. انسان با قطع اميد از وضعيت موجود جهان احساس نوعي اميد به حکومتي برتر دارد.

ب. وجود چنين اميدي دليل بر تحقق آن در عالم خواهد بود.

نتيجه: حکومت عدل جهاني ضرورت دارد.

بيان سوم

الف. انسان فطرتاً از ظلم متنفّر است.

ب. انسان آنچه را که از او متنفّر است طبيعتاً نابودي آن را خوش دارد.

ج. بشر، خود به تنهايي قادر بر اين عمل نيست.

نتيجه: برپايي حکومتي که در آن اثري از ظلم نباشد ضرورت دارد.