غيبت صغرا نشانگر اولين مرحله از امامت حضرت مهدي عليه السلام است، که خداوند متعال تقدير نمود تا در مدتي نه چندان دور از عموم مردم مخفي بماند و امور شيعه را توسط سفرا انجام دهد.

امّا اينکه چرا غيبت صغرا قبل از غيبت کبرا قرار گرفت ممکن است که جهت آن اين باشد که عادت شيعيان در طول عمر امامت بر اين بوده که هر زمان اراده مي کردند خدمت امام خود رسيده و از محضر او استفاده مي بردند، و با غيبت کلّي و تام و تمام هرگز انس نداشتند. لذا براي جا افتادن اين موضوع ابتدا غيبت صغرا تحقق پيدا کرد که در آن تا اندازه اي ارتباط قطع شد. و مردم اگر چه در ابتدا به شک و ترديد و تشويش خاطر افتادند ولي بعد از مدّتي نه چندان دور شک و ترديدها زايل شده و با مشاهده دلايل قطعي، به وجود حضرت مهدي عليه السلام يقين پيدا کردند. و بعد از مدتي نه چندان طولاني غيبت کبرا شروع شد.