نبوّت و امامت فيض معنوي است. از ديدگاه کليميان با مرگ حضرت موسي عليه السلام اين فيض و ارتباط بشر با عالم لاهوت قطع شد. و نيز پروتستان هاي مسيحي معتقدند که با به دار آويخته شدن حضرت مسيح عليه السلام ارتباط بشر با عالم لاهوت قطع شد.

اهل سنّت از فرقه هاي اسلامي نيز خود را از اين فيض محروم کرده و معتقدند که با فوت پيامبرصلي الله عليه وآله اين فيض قطع شده است. حال جاي اين سؤال است که چرا امت اسلامي بعد از پيامبر اسلام صلي الله عليه وآله از اين فيض محروم باشد؟ مگر از امت هاي پيشين کمتر است؟ چرا خداوند متعال چنين فيضي - که همان ارتباط با عالم ربوبي توسط امام است - را به آنها نداده باشد؟

شيعه اماميه اين مشکل را حلّ کرده و به اين سؤال پاسخ داده است. اماميه مي گويد: اين فيض از طريق وحي و نبوت گر چه با فوت پيامبرصلي الله عليه وآله قطع شد ولي از طريق انسان کامل برقرار است که امروزه در وجود نازنين حضرت مهدي عليه السلام متبلور است.

پروفسور هانري کربن استاد دانشگاه سوربن پاريس مي گويد: «به عقيده من مذهب تشيّع تنها مذهبي است که رابطه هدايت الهي بين عالم انسانيّت و خداوند را به طور مداوم حفظ نموده و ولايت را به صورت زنده تا قيامت ثابت و مستمرّ نگاه داشته است...». [1] .