از جمله ادلّه عقلي که بر وجود امام زمان عليه السلام استدلال کرده اند برهان تجلّي اعظم است. و تقرير آن چنين است:

الف. تجليّات که همان ظهورات است در قرآن و روايات به آن اشاره شده است، آنجا که خداوند مي فرمايد: کُلُّ يَوْمٍ هُوَ فِي شَأْنٍ؛ [1] «هر روز خداوند در شأني است.»

ب. اين تجليات و ظهورات، انفطار موجودات از ذات واجب الوجود است که همگي به نحو قيام فعل به فاعل به او قائمند.

ج. اسماي الهي معرّف صفات جمالي و جلالي ذات اقدس حقّند، و اين اسما به اعتبار جامعيّت برخي بر برخي ديگر، فضيلت و برتري دارند.

د. وجود اسم اعظم خداوند تجلّي اعظم لازم دارد که همان انسان کامل است که فردي از او شايسته تر نيست. و آن مظهر اَتَمّ و کعبه کلّ و مظهر اسم اعظم الهي در اين زمان، خاتم اوليا حضرت مهدي عليه السلام است، و ديگر ابدال و اوتاد کُمّل و آحاد و افراد غير کمّل به فراخور حظّ و نصيبشان از تحقّق به اسماي حُسنا و صفات علياي الهيه، به آن مرکز دايره کمال، قرب معنوي انساني دارند.