برخي ممکن است اشکال کنند که امامت در سنين کودکي، با قاعده لطف سازگاري ندارد؛ زيرا لطفِ مقرّب آن است که خداوند هر عملي را که در راستاي اهداف خلقت براي رسيدن انسان به کمال، مؤثر است انجام دهد وگرنه نقض غرض خلقت است، و لذا لطف بر خداوند لازم است. از اين رو اعطاي امامت به کودک از آنجا که مورد شک و ترديد برخي از افراد قرار خواهد گرفت، خلاف قاعده لطف است.

پاسخ: گاهي لطف اقتضا مي کند که امامت در سنين کودکي باشد، زيرا همان گونه که اشاره شد هم مردم با آن امتحان مي شوند و هم گروهي به امامت او يقين پيدا مي کنند. و در ضمن مي فهمند که امامت به لياقت است نه به سن. با وجود اين امتيازات و از آنجا که بر هر فرد لازم است که تحقيق کند، ديگر هرگز جاي شک و ترديد باقي نمي ماند.