منشأ اين اشکال و اشکالات مشابه اين است که امام را با ديگران مقايسه کرده اند و براي او امتياز خاص قائل نيستند. ولي اگر معتقد شويم که امام - اگر چه کودک باشد - کسي است که با معجزه و نصّ، امامتش ثابت شده و عقلش به عنايت الهي کامل گرديده است، ديگر او را با مردم عوام مقايسه نمي کنيم. و نيز پاسخ اين سؤال داده مي شود که چگونه ممکن است طفلي هدايت تکويني و تشريعي و باطني داشته باشد، در حالي که هر يک از آنها وظيفه بسيار سنگيني است که احتياج به قابليت هاي خاص دارد؟

پاسخ همان است که قبلاً اشاره شد، زيرا اگر خداوند به کسي مقام هدايت و امامت مي دهد قابليتش را نيز عنايت مي کند و عقل او را به حدّ اعلاي رشد و کمال مي رساند، اگر چه اختيار خود نيز در رسيدن به کمال دخيل است، ولي همه به لطف و عنايت الهي است.