خلفاي معاصر، به فضايل اخلاقي و کمالات معنوي و علمي اماماني که در سن کودکي بودند اذعان داشتند و لذا آن را زنگ خطري براي خود و خلافت غاصبانه خويش مي دانستند. بر اين اساس، تمام توان خود را براي از بين بردن امامان و فضايلشان به کار مي گرفتند.

با توجه به اين مطلب به خوبي روشن مي شود که مسأله امامت شخص - هر چند در سنين کودکي - امري ثابت بوده است؛ خصوصاً آنکه به طور مکرّر آنها را امتحان کرده، به فضل و کمالاتشان پي برده بودند.