اين فرضيه به طور حتم باطل است؛ زيرا با ورع و قداست بزرگان طايفه اماميه سازگاري ندارد. هيچ گاه نمي توان باور کرد که آنان با تهديد و زور مردم را به اطاعت امامان دعوت کرده باشند. به ويژه آنکه آنان در طول مدت امامت اهل بيت عليهم السلام در شديدترين وضع - به جهت پذيرش دعوت آنها - به سر مي بردند.

پذيرش دعوت اهل بيت و دعوت به آنان، سود مادي و مقام ظاهري نداشته است تا توهّم طمع به آن امور باعث شود که چنين دعوتي را داشته باشند. پذيرفتني نيست که علماي اماميه به نادرستي بر امامت شخصي در کودکي تباني و اتفاق داشته باشند در حالي که اين کار سبب ايجاد انواع محروميّت ها براي آنان بود. اين نيست مگر آنکه دعوت آنها ناشي از اعتقاد به امامت امامان در سنين کودکي بوده است.