با مراجعه به تاريخ پي مي بريم که مسأله امامت و رهبري کودک، واقع شده است و فلاسفه و حکما مي گويند: قوي ترين دليل بر امکان شئ، وقوع آن است.

پيامبر اکرم صلي الله عليه وآله در سال سوّم هجرت، بعد از نزول آيه شريفه وَأَنْذِرْ عَشِيرَتَکَ الأَقْرَبِينَ علي بن ابي طالب را که نوجواني بيش نبود به خلافت و وصايت منصوب کرد، و به قوم خود دستور داد که سخنان او را گوش فرا داده و از او اطاعت کنند. [1] .

شيخ مفيدرحمه الله مي نويسد: «عموم شيعه و اهل سنت بر اين امر اتفاق دارند که رسول خداصلي الله عليه وآله حضرت علي عليه السلام را دعوت به وزارت و خلافت و وصايت کرد، در حالي که سنّ او کم بود، و از ديگر کودکان دعوت به عمل نياورد...». [2] .