شيخ مفيدرحمه الله مي گويد: برخي موضوع وصيّت امام عسکري عليه السلام به مادرش در امر وقوف و صدقات را دليل بر انکار ولادت حضرت مهدي عليه السلام گرفته اند در حالي که هرگز چنين دلالتي ندارد؛ زيرا اين کار به جهت اخفاي ولادت و مستور نمودن امر حضرت از دستگاه حاکم بوده است. اگر در وصيّت نامه حضرت، نام مهدي ذکر مي شد و صدقات و موقوفات به او نسبت داده مي شد به طور حتم با غرض حضرت از محافظت فرزندش منافات داشت. خصوصاً آنکه وصيّت، احتياج به شهادت شهودي از خواص دولت بني عباس بود تا بر اصل وصيّت گواهي داده و بر آن امضا کنند. مگر در عصر امام صادق عليه السلام نبود که آن حضرت به جهت حفظ فرزندش موسي بن جعفرعليه السلام از تعرّض دستگاه حکومت، تصريح به امامت و وصايت او در ملأ عام و در وصيت نامه اش نکرد، بلکه به پنج نفر وصيّت نمود که اوّل آنها منصور عباسي و بعد ربيع و قاضي وقت و کنيزش حميده بربريه، و در آخر نام فرزندش موسي بن جعفر را ذکر کرد، تا از اين طريق بتواند جان فرزندش را حفظ کند، گرچه امر امامت او را براي خواص از اصحاب و اولياي خود روشن ساخته بود تا با مرور زمان بر ديگران واضح سازند...». [1] .