گاهي اين سؤال در ذهن انسان خطور مي کند که چرا وقت ظهور در منابع اسلامي معين نشده است؟ در جواب اين سؤال مي گوييم:

1 - کسي که منتظر شخص دوست داشتني است و وقت آمدن او را نمي داند هميشه در حال انتظار است، هميشه آماده است، هميشه درصدد پياده کردن دستورات او در خود و اجتماع است. ولي در صورتي که زمان رسيدن او را بداند خصوصاً آنکه بداند که بسيار دور است، مأيوس شده و هرگز خود را به اين زودي آماده نمي کند.

2 - معين نبودن وقت ظهور، يک نوع امتحاني است براي مردم تا معلوم گردد آيا مردم با اين همه سختي هاي مختلف، روحيه خود را از دست مي دهند يا خير؟

3 - گاه مصلحت در تقديم و تأخير زمان غيبت است که اين معنا با معين بودن زمان ظهور سازگاري ندارد. و لذا در قصه حضرت موسي عليه السلام به جهت ادامه ملاقات او با خداوند از سي روز تا چهل روز، عده اي به انحراف کشيده شدند.

4 - در صورت معين بودن ظهور، دشمنان حضرت عليه السلام درصدد تدارک برآمده و با حضرت در همان زمان به مقابله برخواهند خواست. لذا در روايات اسلامي از عنصر «ناگهاني بودن ظهور» به عنوان عنصر اساسي در پيروزي حضرت ياد شده است.

امام صادق عليه السلام به ابن النعمان فرمود: «اي پسر نعمان! به راستي عالم نمي تواند به هر چه اطلاع دارد تو را آگاه سازد... پس عجله نکنيد، به خدا سوگند! سه بار اين امر - امر فرج - نزديک شد ولي به جهت آنکه شما آن را فاش کرديد خداوند آن را به تأخير انداخت. به خدا سوگند! نزد شما سرّي نيست مگر آنکه دشمنان شما به آن از شما آگاه ترند».

5 - در صورت عدم تعيين وقت ظهور، حالت انقطاع و توجه و تضرّع خاصّي بر انسان ها حاکم خواهد شد، که چه بسا اين امر سبب تعجيل در فرج امام زمان عليه السلام گردد. ولي اگر وقت ظهور به طور قطع مشخّص باشد ديگر از اين اثر معنوي خبري نيست.

6 - از آنجا که وقت ظهور همانند علايم ظهور، متعلّق «بدا» واقع مي شود، لذا نبايد به طور دقيق وقت ظهور مشخص باشد تا مردم به کارهايي تشويق شوند که مؤثّر در ظهور امام زمان عليه السلام است.

7 - از آنجا که ممکن است ظهور حضرت به طول انجامد، لذا وقت آن معين نشده است تا مردم مأيوس نباشند و با احتمال ظهور حضرت در هر لحظه حالت انتظار مثبت را از دست ندهند.