احمد کاتب مي گويد: «برخي از مورخين نقل کرده اند که بعضي از شيعيان قائل به توقف و انقطاع امامت شدند، آن گونه که بين رسل توقف بود. و از برخي روايات نيز استفاده مي شود که ممکن است در صورتي که مردم مورد غضب الهي واقع شوند، امامت و امام مرتفع شده و منقطع گردد...».

پاسخ:

1 - همان گونه که از کتب تواريخ و ملل و نحل استفاده مي شود اکثر جامعه شيعي در آن زمان، معتقد به ولادت امام زمان عليه السلام بودند.

2 - آن گونه که شيخ مفيدرحمه الله و ديگران اشاره کرده اند، گرچه بعد از وفات امام عسکري عليه السلام شيعيان در ابتدا به چهارده فرقه متفرق شدند ولي بعد از مدتي کوتاه با ارشادات علما و اصحاب، همگي بر اعتقاد به ولادت و وجود امام خود اتفاق نمودند. [1] .

3 - در مورد روايتي که ادعا کرده دلالت بر تحقق فترت و انقطاع امامت دارد، با دقت در آن، خلاف آنچه ادعا شده استفاده مي شود، زيرا در آن روايت از امام باقرعليه السلام نقل است که فرمود: «إذا غضب اللَّه تبارک وتعالي علي خلقه نحّانا عن جوارهم» ؛ [2] «هر گاه خداوند تبارک و تعالي بر خلقش غضب کند ما را از جوارشان دور خواهد گرداند.» اين حديث به خوبي دلالت بر وجود و غيبت امام زمان عليه السلام دارد.

4 - اگر مجرد اختلاف، دليل بر بطلان است، بايد اختلاف در هر امري از جمله اصل امامت و خلافت و نبوت را نيز دليل بر بطلان آن دانست، در حالي که هيچ کس چنين ادعايي نکرده است. آيا پيامبر اکرم صلي الله عليه وآله خبر نداده که امتش بعد از او به 73 فرقه متفرق خواهند شد؟!