اصبغ بن نباته مي گويد: «أتيت أمير المؤمنين عليه السلام فوجدته متفکّراً ينکت في الأرض، فقلت: يا أمير المؤمنين! ما لي أراک متفکّراً تنکت في الأرض، أ رغبةً منک فيها؟ فقال: لا واللَّه ما رغبتُ فيها ولا في الدنيا يوماً قطّ، ولکنّي فکّرتُ في مولودٍ يکون من ظهري الحادي عشر من ولدي، وهو المهديّ الّذي يملأ الأرض عدلاً وقسطاً کما ملئت جوراً وظلماً، تکون له غيبة وحيرة يضلّ فيها أقوام ويهتدي فيها آخرون...» ؛ [1] «خدمت اميرالمؤمنين عليه السلام رسيدم، ديدم که در فکر فرو رفته و با چوب دستي بر زمين مي زند. عرض کردم: اي اميرالمؤمنين! چه شده که شما را متفکر مي بينم و چوب در زمين فرو مي بريد، آيا در آن رغبتي پيدا کرده ايد؟ حضرت فرمود: نه به خدا سوگند، من حتّي يک روز به زمين و دنيا رغبت ننمودم، ولي در مولودي فکر مي کردم که از پشت من است، او يازدهمين فرد از اولاد من است. او مهدي اي است که زمين را پر از عدل خواهد کرد آن گونه که از جور و ظلم پر شده باشد. از براي او حيرت و غيبتي است که اقوامي در آن گمراه و گروهي نيز در آن هدايت مي يابند...».