قبل از هر چيز بايد عقيده به مهدويت و انتظار مهدي موعودعليه السلام را معنا کرد.

اگر مقصود از عقيده مهدويت آن باشد که انسان به انتظار ظهور کسي بنشيند که به سبب فراگير شدن ظلم با ظهورش به تنهايي همه امور را اصلاح مي کند و ما هيچ نقشي در ظهور او نداريم بلکه مي توانيم با گسترش ظلم در ظهور او تعجيل کنيم، با اين ديدگاه مي توان گفت که اعتقاد به مهدويت انسان را از عمل خير باز مي دارد.

ولي اگر برداشت ما از اعتقاد به مهدويت عقيده به ظهور کسي است که ما مي توانيم با زمينه سازي براي او در ظهورش تعجيل کنيم و اگر تأخير در آن شده به جهت کوتاهي ما است، نه تنها اين عقيده انسان را از عمل باز نمي دارد بلکه در عمل کردن به خير نيز تشويق خواهد نمود، زيرا منتظران مصلح، خود افرادي صالح هستند. لذا در روايات اسلامي، انتظار فرج از مقوله عمل و از افضل اعمال امّت اسلامي به حساب آمده است.