خداوند متعال مي فرمايد: يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا مَنْ يَرْتَدَّ مِنْکُمْ عَنْ دِينِهِ فَسَوْفَ يَأْتِي اللَّهُ بِقَوْمٍ يُحِبُّهُمْ وَيُحِبُّونَهُ أَذِلَّةٍ عَلَي المُؤْمِنِينَ أَعِزَّةٍ عَلَي الکافِرِينَ يُجاهِدُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَلايَخافُونَ لَوْمَةَ لآئِمٍ ذلِکَ فَضْلُ اللَّهِ يُؤْتِيهِ مَنْ يَشآءُ وَاللَّهُ واسِعٌ عَلِيمٌ؛ [1] «اي کساني که ايمان آورده ايد! هر کس از شما از آيين خود بازگردد [به خدا زياني نمي رساند ] خداوند جمعيتي را مي آورد که آنها را دوست دارد و آنان [نيز] او را دوست دارند، در برابر مؤمنان، متواضع و در برابر کافران، سرسخت و نيرومند، آنها در راه خدا جهاد مي کنند و از سرزنش هيچ ملامتگري نمي هراسند. اين، فضل خداست که به هر کس بخواهد [و شايسته ببيند] مي دهد، و [فضل] خدا وسيع است، و خداوند داناست.»

آيه فوق اشاره به قانون استبدال دارد، يعني تبديل جامعه اي به جامعه اي ديگر به جهت آنکه جامعه قبل به وظايف خود عمل نکرده است. خليفه رسول خدا را طرد کرده، و در جهاد کوتاهي نموده است. و نيز در تطبيق دين خدا در جامعه سهل انگاري نموده است.

با مراجعه به روايات پي مي بريم که اهل بيت عليهم السلام آيه را بر اصحاب امام زمان عليه السلام تأويل نموده اند، از جمله؛ سليمان بن هارون عجلي مي گويد: از امام صادق عليه السلام شنيدم که فرمود: «همانا صاحب امر محفوظ است. اگر تمام مردم از بين بروند خداوند متعال اصحاب او را گرد او جمع مي کند. آنها هستند که خداوند در موردشان فرمود: يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا مَنْ يَرْتَدَّ مِنْکُمْ عَنْ دِينِهِ... ». [2] .