با مراجعه به کتب تراجم و رجال پي مي بريم که تأليف درباره مهدويت حرکتي بنيادين بوده که نه تنها قبل از ولادت حضرت مهدي عليه السلام در بين شيعه رواج داشته، بلکه حرکتي مقدّس نزد شيعه و سنّي بعد از وفات رسول خداصلي الله عليه وآله بوده است، و اين به نوبه خود دليل بر آن است که اصل قضيه از مسلّمات مسائل اسلامي است که مورد اتفاق بين مسلمين قرار گرفته است، و از مسائلي نبوده است که بعد از عصر حيرت پديد آمده باشد که جامعه شيعي بعد از شهادت امام حسن عسکري عليه السلام به آن مبتلا شده باشد.

به طور جزم مي توان گفت که شروع حرکت تأليف در قضيه مهدويت به ظهور حرکت تدوين حديث در تاريخ اسلامي يعني اوايل قرن دوّم هجري باز مي گردد؛ زيرا از کتب رجال استفاده مي شود که شروع تأليف در اين زمينه در جامعه شيعي در عصر امام صادق عليه السلام بوده است.

شيخ طوسي در کتاب «الفهرست» نقل مي کند که علي بن يقطين بن موسي بغدادي اسدي کوفي الاصل، کتابي در ملاحم تأليف نموده است.