خداوند متعال مي فرمايد: وَلَقَدْ کَتَبْنا فِي الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّکْرِ أَنَّ الأَرْضَ يَرِثُها عِبادِيَ الصّالِحُونَ؛ [1] «ما در زبور بعد از ذکر نوشتيم که بندگان صالح من وارث زمين خواهند شد.»

مقصود از «زبور» در آيه، زبور داوود و مراد از «ذکر» تورات است. در زبور مي خوانيم: «زيرا که شريران منقطع مي شوند ولي متوکلان به خداوند وارث زمين خواهند شد، و حال اندک است که شرير نيست مي شود، هر چند مکانش را استفسار نمايي ناپديد خواهد شد، امّا متواضعان وارث زمين شده و از کثرت سلامتي متلذّذ خواهند شد». [2] .

و در آيه 29 از مزمور داوود آمده است: «صالحان، وارث زمين خواهند شد و در آن تا ابد سکونت خواهند داشت».

مقصود از کلمه «الارض» در آيه فوق، مطلق زمين دنيا و آخرت «بهشت» است؛ زيرا تخصيص آن به زمين دنيا بدون وجه است. [3] .

و مقصود از «عبادي الصالحون» معناي عامي است که شامل هر زمان و مکان و هر قومي خواهد شد، و مصداق اکمل و اتم آن - مطابق روايات - زماني است که حضرت مهدي عليه السلام ظهور کرده و زمين را پر از عدل و داد خواهد کرد. در آن زمان است که تمام کره زمين در اختيار بندگان صالح خداوند قرار خواهد گرفت.

ابن کثير مي گويد: «خداوند در آيه شريفه بشارت مي دهد بر بندگان صالح خود که در دنيا و آخرت آنان را سعادتمند کرده و آنان را وارث زمين و بهشت گرداند». [4] .

آلوسي مي گويد: «اگر بگوييم که اين آيه مربوط به عصر مهدي و نزول عيسي است، به اقوال ديگر احتياجي نيست». [5] .

و لذا در ذيل آيه رواياتي نقل شده که دلالت بر انطباق آيه بر عصر ظهور حضرت مهدي عليه السلام دارد.

ثوبان از رسول خداصلي الله عليه وآله نقل کرده که فرمود: «خداوند براي من زمين را جمع نمود. پس من مشرق ها و مغرب هاي آن را مشاهده کردم و امت من زود است که به آن خواهند رسيد». [6] .

امام باقرعليه السلام فرمود: «مقصود از «عبادي الصالحون» اصحاب مهدي عليه السلام در آخرالزمان است». [7] .