يکي از معاني مراقبه و معاهده آن است که غلام جان نثاري که بر حسب ظاهر از آقا و مولاي خود دور باشد، فرضا او رابه سفري فرستاده باشد و از براي او دستورالعمل و تکاليفي معين و مقرر کرده باشد که: بايد همه روزه در هر منزلي که وارد شدي دليلا و نهارا، اين دستور العمل مرا باز کني و ملاحظه نمائي و از قراري که مرقوم و مزبور است، معمول و مسلوک و رفتار نمائي. چنانچه بخواهي به خيالات خود رفتار کني، به خطرات عظيمه گرفتار خواهي شد و بيم ذهاب جان و مال تو خواهد بود، بلکه دنيا و آخرت تو بر باد خواهد رفت. پس چنين عبدي را نمي رسد که دراين سفر پرخطر و غيبت از حضور مولاي خود تابع هواي خود گرديده، من عندي رفتار کند و دستور العمل مولا و آقاي خود را فراموش کند، و بي اعتنائي يا بي مبالاتي به دستور العمل مولاي خود نمايد - که من خود في نفسه صاحب عقل و شعور و راي واجتهاد مخصوص در امر معاش و رفتار و کردار و حرکات و سکنات خود هستم - زيرا که اين غرور اسباب ندامت و خسارت دارين براي او خواهد شد. پس تکليف چنين عبدي آن است که راي و سليقه و اجتهاد و استنباط خود را به يکسو نهاده و از وادي پر خطر راجح و مرجوح و غيرها حذر نموده و از قرار دستور العمل مولاي خود، حذو النعل بالنعل در تمام منازل اين سفر معمول و رفتار نمايد، تا مقضي المرام به مقصد خود فايز و نايل شود.



[ صفحه 55]