ششم برخاستن از براي تعظيم «هنگام» شنيدن اسم مبارک آن حضرت خصوص اگر اسم مبارک قائم عليه السلام باشد چنانچه سيرت تمام اصناف اماميه کثرهم الله تعالي بر آن مستقر شده در جميع بلاد از عرب و عجم و ترک و هند و ديلم، و اين خود کاشف باشد از وجود مأخذ و اصلي براي اين عمل اگر چه تاکنون به نظر نرسيده و لکن از چند نفر از علما و اهل اطلاع مسموع شده که ايشان ديدند خبر در اين باب بعضي از علما نقل کرده که اين مطلب را سؤال کردند از عالم متبحر جليل سيد عبدالله سبط محدث جزايري و آن مرحوم در بعضي از تصانيف خود جواب دادند که خبري ديدند که مضمون آن اين است روزي در مجلس حضرت صادق عليه السلام اسم مبارک آن جناب برده شد پس حضرت به جهت تعظيم و احترام آن برخاست. فقير گويد: که اين بود کلام شيخ ما در «نجم ثاقب» لکن عالم محدث جليل و فاضل ماهر متبحر نبيل سيدنا لاجل آقا سيد حسن موسي کاظمي «ادام الله بقاء در «تکمله امل الامل» فرموده آنچه که حاصلش اين است: يکي از علماء اماميه عبدالرضا ابن محمد که از اولاد متوکل است کتابي نوشته در وفات حضرت امام رضا عليه السلام موسوم به «تاجيج نيران الاحزان في وفات سلطان خراسان» و از متفردات آن کتاب اين است که فرموده روايت شده که دعبل خزاعي وقتي که انشاء کرد قصيده تائيه خود را براي حضرت رضا عليه السلام چون رسيد به اين شعر: «خروج امام لامحاله خارج يقوم علي اسم الله بالبرکات». حضرت امام رضا عليه السلام برخاست و بر روي پاهاي مبارک خود ايستاد و سرنازنين خود را خم کرد به سوي زمين پس از آنکه کف دست راست خود را بر سرگذاشته بود و گفت: «اللهم عجل فرجه و مخرجه وانصرنا به نصرا عزيزا،انتهي».