ترجمه فارسي، سعي بر آن داشته، تا علاوه بر ساختار آزاد و تسامح در ترجمه، از جملات تحريري، تغيير متن روايي احاديث شريف، تعليق و تحشيه، حذف و تلخيص، و کاهش و افزايش متون به دور باشد. با اين حال آن جا که در متن فارسي به کلمه يا کلماتي در درون قلّاب []بر مي خوريد [1] ، نشان از افزوده هاي مترجم است بر متون عربي احاديث، براي ارائه و دست يابي به ترجمه اي روشن تر.

نبايد از نظر دور داشت که به جا ماندن متن اصلي احاديث به زبان عربي، به جز ياري رساندن به پژوهش گران، و فراهم آوردن رضايت خواستاران کلام نوراني معصومان [2] ، مقابله ترجمه فارسي با متن اصلي، و سنجيدن عيار ترجمه را ممکن ساخته است.

از سويي ديگر، تجديد چاپ اين پژوهش [3] فرصتي فراهم آورد تا:

53. نکته هاي مترجم، در توضيح برخي موارد، با امضاي «مترجم» در پاورقي بيايد؛ [4] .

54. بازبيني همه جانبه اي - به ويژه در ذکر مصادر و عنوان هاي فرعي - در کتاب، صورت پذيرد؛

55. پانوشت ها و ارجاعات، به سبک علمي، با سرشناسه هاي کتابخانه ملّي، و در قالب هاي نوين امروزي، تغيير يابد؛

56. غلطنامه پاياني طبع پيشين کتاب، در متن، اِعمال شود [5] ، و ديگر اغلاط مطبعي موجود، اصلاح گردد؛

57. آيات قرآني و روايات شريف، و تمامي متون عربي، اعراب گذاري شده، و مشکول گردد؛

58. مراجعه به مصادر و منابعي که مؤلّف از آن ها به صورت غير مستقيم ياد مي کند، انجام گيرد؛ و در مواردي که ارائه و ذکر مأخذ از قلم افتاده، منبع صحيح و مورد نظر، استخراج، و در پاورقي ذکر شود.

م. ر. زادهوش

دهم تير ماه 1381