صحيفه سجّاديّه، دعاي روز عرفه، ص47.

«اَللَّهُمَّ إِنَّکَ أَيَّدْتَ دينَکَ في کُلِّ أَوانٍ بِإِمامٍ أَقَمْتَهُ عَلَماً لِعِبادِکَ، وَ مَناراً في بِلادِکَ بَعْدَ أَنْ وَصَلْتَ حَبْلَهُ بِحَبْلِکَ، وَ جَعَلْتَهُ الذَّريعَةَ إِلي رِضْوانِکَ، وَ افْتَرَضْتَ طاعَتَهُ، وَ حَذَّرْتَ مَعْصِيَتَهُ، وَ أَمَرْتَ بِامْتِثالِ أَوامِرِهِ، وَ الْإِنْتِهاءِ عِنْدَ نَهْيِهِ، وَ أَلّا يَتَقَدَّمَهُ مُتَقَدِّمٌ، وَ لا يَتَأَخَّرَ عَنْهُ مُتَأَخِّرٌ، فَهُوَ عِصْمَةُ اللّائِذينَ، وَ کَهْفُ الْمُؤْمِنينَ، وَ عُرْوَةُ الْمُتَمَسِّکينَ، وَ بَهاءُ الْعالَمينَ.

اَللَّهُمَّ فَأَوْزِعْ لِوَلِيِّکَ، شُکْرَ ما أَنْعَمْتَ بِهِ عَلَيْهِ، وَ أَوْزِعْنا مِثْلَهُ فيهِ، وَ آتِهِ مِنْ لَدُنْکَ سُلْطاناً نَصيراً، وَ افْتَحْ لَهُ فَتْحاً يَسيراً، وَ أَعِنْهُ بِرُکْنِکَ الْأَعَزِّ، وَ اشْدُدْ أَزْرَهُ، وَ قَوِّ عَضُدَهُ، وَ راعِهِ بِعَيْنِکَ، وَ احْمِهِ بِحِفْظِکَ، وَ انْصُرْهُ بِمَلائِکَتِکَ، وَ امْدُدْهُ بِجُنْدِکَ الْأَغْلَبِ.

وَ أَقِمْ بِهِ کِتابَکَ وَ حُدُودَکَ، وَ شَرائِعَکَ وَ سُنَنَ رَسُولِکَ - صَلَواتُکَ اللَّهُمَّ عَلَيْهِ وَ آلِهِ -، وَ أَحْيِ بِهِ ما أَماتَهُ الظَّالِمُونَ مِنْ مَعالِمِ دينِکَ، وَ اجْلُ بِهِ صَداءَ الْجَوْرِ عَنْ طَريقَتِکَ، وَ اَبِنْ بِهِ الضَّرَّاءَ مِنْ سَبيلِکَ، وَ أَزِلْ بِهِ النَّاکِبينَ عَنْ صِراطِکَ، وَ امْحَقْ بِهِ بُغاةَ قَصْدِکَ عِوَجاً.

وَ ألِنُ جانِبَهُ لِأَوْلِيائِکَ، وَ ابْسُطْ يَدَهُ عَلي أَعْدائِکَ، وَ هَبْ لَنا رَأْفَتَهُ، وَ رَحْمَتَهُ، وَ تَعَطُّفَهُ، وَ تَحَنُّنَهُ؛ وَ اجْعَلْنا لَهُ سامِعينَ مُطيعينَ، وَ في رِضاهُ ساعينَ، وَ إِلي نُصْرَتِهِ وَ الْمُدافَعَةِ عَنْهُ مُکْنِفينَ، وَ إِلَيْکَ وَ إِلي رَسُولِکَ - صَلَواتکَ اللَّهُمَّ عَلَيْهِ وَ آلِهِ - بِذلِکَ مُتَقَرِّبينَ».

خدايا! تو در هر زماني، دينت را به دست رهبري برپاداشتي، او را نشانه اي براي بندگانت افراشتي، و چون مشعلي فروزان در شهرهايت داشتي؛ پس از آن که رشته او را به رشته خويش پيوند زدي، وي را سبب دست يابي به رضاي خويش گرداندي، طاعتش بر همگان واجب فرمودي، از نافرماني اش بيم دادي، به اطاعت از اوامرش، بازايستادن از نواهي اش، پيشي نجستن بر او، و واپس نماندن از او، فرمان دادي؛

پس او پناه گاه پناه جويان، ملجأ ايمانيان، دستاويز چنگ زنندگان و جمال جهانيان است.

خداوندا! وليّ خويش را به سپاس از آن چه بر او انعام کردي، و ما را به شکر نعمت [وجود رهبر بر حقّ] الهام کن، و از نزد خويش، قدرتي ياري دهنده را بر او ارزاني دار، [دريچه هاي] کاميابي را - به آساني - بر او بگشا، او را به نيرومندترين تکيه گاه خويش مدد رسان، پشت گرمش ساز، بازويش را توان ده، به ديده لطفت مراقبت نما، به حفظ خويش حمايت فرما، با فرشتگانت ياري اش رسان، و به نيرومندترين سپاهت مدد بخشان.

کتاب و حدود و شرايعت، و سنّت هاي پيغامبرت را - که صلوات بر او و خاندانش باد - به دست او برپا دار، و به وسيله او، آن چه از نشانه هاي آيينت را که اهل تجاوز ميرانده اند، حيات بخش، از برکت وجودش زنگار ستم از طريقت خود بزدا، ناهمواري راه خويش برطرف فرما، به دست او آناني که انحراف از راهت گزيده اند را از راه بردار، و آنان که آهنگ ايجاد ناراستي کنند را از عرصه حيات، ريشه کن فرما.

دل او را در حقّ دوستانش نرم، و دستش را بر دشمنانش گشوده ساز؛ رأفت، رحمت، عطوفت و مهرباني اش بر ما ارزاني دار، و ما را شنونده [فرمانش]، اطاعت کننده حضرتش، و پوينده راه خشنودي اش قرار ده، و در ياري و دفاع از او مددکارمان باش، اين گونه است که به تو و پيغامبرت - که درودِ تو بر او و خاندانش باد - تقرّب جوييم.