براي آگاهي از تمامي مطالبي که پيرامون امام زمان در نهج البلاغه وارد شده است مي توان به: فقيه ايماني، مهدي، مهدي منتظر در نهج البلاغه نگريست؛ اين کتاب را باسم هاشمي به زبان عربي ترجمه کرده، و منتشر ساخته است؛ بيروت: دارالکتب الاسلامي، 1412ق (مترجم).

«يَعْطِفُ الْهَوي عَلَي الْهُدي، إِذا عَطَفُوا الْهُدي عَلَي الْهَوي، وَ يَعْطِفُ الرَّأْيَ عَلَي الْقُرْآنِ، إِذا عَطَفُوا الْقُرْآنَ عَلَي الرَّأْيِ».

وَ مِنْها: «حَتّي تَقُومَ الْحَرْبُ بِکُمْ عَلي ساقٍ بادِياً نَواجِذُها مَمْلُوئَةً أخْلافُها، حُلْواً رَضاعُها، عَلْقَماً عاقِبَتُها.

أَلا وَ في غَدٍ وَ سَيَأْتي غَدٌ بِما لا تَعْرِفُونَ: يَأْخُذُ الْوالي مِنْ غَيْرِها عُمَّالَها عَلي مُساويءِ أَعْمالِها، وَ تُخْرِجُ لَهُ الْأَرْضُ أَقاليذَ کَبِدِها، وَ تُلْقي إِلَيْهِ سِلْماً مَقاليدَها، فَيُريکُمْ کَيْفَ عَدْلُ السّيرَةِ، وَ يُحْيي مَيِّتَ الْکِتابِ وَ السُنَّةِ». [1] .

«هواي [نفس] را به سوي هدايت برَد، در آن گاه که هدايت را به سوي هواي [نفس]برده اند، و رأي را به کتاب خدا باز مي گرداند، زماني که قرآن را به سوي رأي برده باشند».

و از اين [خطبه] است:

«تا آن که جنگ، بر شما روي آورد، به گونه اي که دندان هايش را بنماياند، پستان هايش پُر شير است و نوشيدنش دل پذير، ولي عاقبتي تلخ را در پي است.

بدانيد که فردا است که رُخ دهد، و فردايي با آن چه که نمي دانيدش به زودي بيايد؛ حکم روايي از غير از خاندان فرمان روايان بيايد، و کارگزاران آنان را به خاطر بدي کردارشان، بازخواست کند، زمين، پاره هاي جگرش را براي او بيرون ريزد، و کليدهايش را - از روي دوستي - بدو دهد، آن گاه شيوه دادگستري را بر شما بنمايد، و آن چه از کتاب و سنّت را که مُرده است، حيات بخشد».

و در حاشيه نسخه اي از نهج البلاغه که در سال 499 هجري قمري توسّط حسين بن حسن بن حسين مؤدّب - از بزرگان نزديک به زمانه شريف رضي، گردآورنده نهج البلاغه - کتابت شده است، اين چنين نگاشته اند:

«اَلْواليّ هُوَ الْمَهْديّعليه السلام»؛ [2] .

«والي، همان حضرت مهدي عليه السلام است».

و ابن ابي الحديد در شرح نهج البلاغه مي نويسد: «اين، اشارت است بر امامي که خداوند وي را در آخرالزّمان مي آفريند، و همو است که در اخبار و آثار، بدو وعده داده اند...». [3] .