علّامه بزرگ محمّدحسين آل کاشف الغطا مي گويد: «... آنان که باقي ماندن وي در طول اين زماني که از هزار سال تجاوز مي کند را دور مي شمارند، گويا از داستان عمر نوح غفلت کرده، و يا تغافل مي کنند که به بيان قرآن، نه صد و پنجاه سال در قوم خويش زندگي کرد، و کم ترين چيزي که براي عمر او گفته اند، هزار و شش صد سال، و بيش از اين نيز تا سه هزار سال گفته اند.

عالمان حديث اهل سنّت - به جز نوح - کساني را ياد کرده اند که عمرشان بيش از اين بوده است، در تهذيب الاسماء مي گويد: در زندگاني خضر و پيامبري او اختلاف کرده اند؛ پس بيشينه دانشمندان گفته اند که او زنده، و در ميان ما موجود است، و اين، موردِ اتّفاق صوفيّه و اهل صلاح و معرفت است، و حکايت هاي آنان در ديدار او، و ملاقات با وي و استفاده از او، و پرسش و پاسخ از او، و وجود او در مکان هاي شريف و کشورهاي نيکو، بيش از آن است که در شمار آيد، و مشهورتر از آن است که ذکر شود؛ شيخ ابوعمرو بن صلاح در فتواهايش مي گويد: او به عقيده تمامي دانشمندان و صالحان، زنده است، و عوام نيز به همين عقيده اند، و تنها عدّه اي از محدّثان، وي را انکار کرده اند.

و به ذهنم مي رسد که او در جايي ديگر، و زمخشري در ربيع الابرار مي گويد: مسلمانان در زنده بودن چهار نفر از پيامبران، اتّفاق نظر دارند؛ دو نفر از آنان: ادريس و عيسي در آسمان؛ و دو نفر از آنان: الياس و خضر در زمين هستند، و تولّد خضر در زمان ابراهيم - پدر پيامبران - بود.

و معمّراني که از عمر طبيعي تجاوز کرده، و تا صدها سال زندگي کرده اند، فراوان اند، و سيّد مرتضي در امالي خويش، پاره اي از آنان را آورده، و به جز او، صدوق در اکمال الدّين بيش از آن چه شريف [مرتضي]ذکر کرده را آورده است، و در همين زمان ها نيز تعدادي را مي بينيم که عمرشان به صد و بيست يا نزديک به آن و يا بيش از آن رسيده است.

حقيقت آن است که هرکه بر نگاه داري يک روز زندگي، توان دارد، بر نگاه باني هزاران سال نيز توانا است، و چيزي باقي نمي مانَد؛ جز اين که عملي خارق عادت است، ولي آيا در قانون طبيعت، خوارق عادت و شذوذ، درباره انبيا و اوليا چيزي شگفت و نادر است؟

مراجعه کنيد به مجلّدات مُقتطف [1] پيشين که مقالات فراوان، و دلايل عقلاني و روشني از بزرگان فيلسوفان غربي را در آن مي توان يافت که امکان زندگي دائمي در جهان را اثبات کرده، و يکي از دانشمندان بزرگ اروپا گفته است که: اگر شمشير ابن ملجم در کار نبود، عليّ بن ابي طالب از آنان بود که هميشه در دنيا زنده مي مانْد؛ زيراکه تمامي صفات کمال و اعتدال را در خويشتن گردآورده بود، و در اين جا نزد ما تحقيق اين بحث، گسترده است، و مجال بيان آن نيست». [2] .