از سليمان اَعمَش فرزند مهران، از [امام] صادق، از پدرش، از جدّش [امام سجّاد] عليّ بن حسين - رضي اللّه عنهم - نقل است که فرمود: «نَحْنُ أَئِمَّةُ الْمُسْلِمينَ، وَ حُجَجُ اللَّهِ عَلَي الْعالَمينَ، وَ ساداتُ الْمُؤْمِنينَ، وَ قادَةُ الْغُرِّ الْمُحَجَّلينَ، وَ مَوالِي الْمُسْلِمينَ، وَ نَحْنُ أَمانٌ لِأَهْلِ الْأَرْضِ کَما أَنَّ النُّجُومَ أَمانٌ لِأَهْلِ السَّماءِ، وَ بِنا يُمْسِکُ السَّماءُ أَنْ تَقَعَ عَلَي الْأَرْضِ إِلّا بِإِذْنِهِ، وَ بِنا يُنْزَلُ الْغَيْثُ وَ تُنْشَرُ الرَّحْمَةُ، وَ تُخْرَجُ بَرَکاتُ الْأَرْضِ، وَ لَوْلا ما عَلَي الْأَرْضِ مِنَّا لَساخَتْ بِأَهْلِها».

ثُمَّ قالَ: «وَ لَمْ تَخْلُ مُنْذُ خَلْقِ اللَّهِ آدَمَ عليه السلام مِنْ حُجَّةِ اللَّهِ فيها؛ إِمَّا ظاهِرٌ مَشْهُورٌ، أَوْ غائِبٌ مَسْتُورٌ، وَ لا تَخْلُو الْأَرْضُ إِلي أَنْ تَقُومَ السَّاعَةُ مِنْ حُجَّةٍ، وَ لَوْلا ذلِکَ لَمْ يُعْبَدِ اللَّهُ».

قالَ سُلَيْمانُ: فَقُلْتُ لِجَعْفَرٍ الصَّادِقِ رضي الله عنه: «کَيْفَ يَنْتَفِعُ النَّاسُ بِالْحُجَّةِ الْغائِبِ الْمَسْتُورِ؟».

قالَ: «کَما يَنْتَفِعُونَ بِالشَّمْسِ إِذا سَتَرَها سَحابٌ». [1] .

«ما پيشواي مسلمانان، حجّت خدا بر جهانيان، سرور ايمانيان، مانع فريب زنجيرکنندگان، و سرپرستان مسلمانانيم. ما مايه امان ساکنان زمينيم، همان گونه که ستارگان، امان آسمانيان اند، و خداوند، به ما، آسمان را نگاه داشته، تا بر زمين فرو نيايد - مگر به اذن او -؛ و خداوند به وسيله ما است که باران نازل شده، و رحمت منتشر گشته، و برکت هاي زمين بيرون مي آيد، و اگر کسي از ميان ما بر زمين نبود، زمين، زمينيان را در خود فرو مي بُرد».

سپس فرمود: «از هنگام آفريده شدن آدم عليه السلام، زمين از حجّت الهي - خواه آشکار و مشهور، و يا پنهان و مستور - خالي نبوده، و تا روز قيامت نيز خالي نخواهد بود، و اگر اين گونه نبود، خداوند، پرستش نمي شد».

سليمان گفت: پس به جعفر صادق رضي الله عنه گفتم: «مردمان از وجود حجّتي که غايب و در پرده است، چگونه بهره گيرند؟».

فرمود: «به همان صورت که از خورشيد - در آن هنگام که ابري آن را پوشانده است -، بهره گيرند».