علّامه بزرگ، شيخ محمّدحسين آل کاشف الغطا در کتاب استوارش اصل الشيّعه و اصولها مي نويسد: «... و ما به ندانستن حکمت، و عدم وصول به مصلحت، معترفيم، ولي نفس اين پرسش را برخي از عوام شيعه از ما پرسيده اند؛ پس تعدادي از وجوه آن را براي بيان علّت مي آوريم، هرچند نه با قطعيّت و يقين؛ چراکه مقام آن، دقيق تر و پيچيده تر است، و چه بسا امري باشد که سينه ها را بگنجد، ولي سطور نوشتار را ياراي آن نباشد، و آگاهي از آن برخيزد، امّا صفتي براي [بيان]آن نباشد، و گفتار مناسب اين جا، آن است که وقتي در مباحث امامت، دلايلي ارائه کرده ايم مبني بر وجوب وجود امام در هر زمان، و اين که زمين از حجّت، خالي نخواهد ماند، و وجود او لطف، و تصرّف او نيز، لطفي ديگر است؛ پس پرسش از فايده [غيبت]ساقط است، و دلايل بسياري در اين باره در جاي خويش بيان گشته، و اکنون اشاره اي کفايت مي کند، ان شاء اللّه». [1] سخن او - رفع مقامه - به پايان آمد.

و علّامه ملّاعلي علياري تبريزي - درگذشته به سال 1327ق - شش وجه را براي غيبت حضرت حجّت عليه السلام برشمرده که اگر بخواهيد، مي توانيد بدان مراجعه کنيد. [2] .