و شيخ طوسي مي نويسد: «غيبت قائم عليه السلام از جانب خداوند متعال نيست؛ چراکه او عادل و حکيم است، و کار قبيحي از او سر نمي زند، و مُخلّ واجب نمي گردد؛ و از جانب حضرت نيز نيست؛ زيراکه وي معصوم است، و مُخلّ واجب نمي شود؛ بلکه به سبب فراواني دشمنان، و شمار اندکِ ياران است». [1] .

همو در تلخيص الشّافي مي نويسد: «پس اگر گفته شود: سببي که مانع از ظهور وي شده، و مُقتضي غيبت او چيست...؟ مي گوييم: واجب است که سبب آن، ترس از جان خويش باشد؛ چراکه رنج هاي کم تر از خطر جاني را تحمّل خواهد کرد، و چيزي نيست که وي ظهور را به خاطر آن ها ترک کند...». [2] .

و در پايان کتابش هم مي گويد: «... و در ابتداي همين کتاب، بيان کرديم که سبب غيبت او، هراسي است که ستم گران براي او پديد آورده اند، و پيش گيري ايشان، از تصرّف او در چيزهايي که تدبير و تصرّف در آن، براي وي قرار داده شده است؛ پس هنگامي که بين او، و مقصودش حائلي ايجاد کنند، وظيفه قيام از او ساقط شده، غيبتش واجب آمده، و پنهان گشتنش لازم مي گردد، پيامبرصلي الله عليه وآله نيز يک بار در شِعب، و بار ديگر در غار پنهان شد، و دليلي جز هراس از زيان هايي که به او روي کرده بود، نداشت». [3] .