شريف مرتضي مي گويد: «سبب در غيبت او، ترسي است که ستم گران براي وي ايجاد کرده اند، و دست او را از تصرّف در آن چه تصرّف در آن ها را [خداوند]براي او قرار داده است، باز مي دارند؛ زيرا امام، هنگامي مي تواند به مردمان، خير کلّي برساند که مُتمکّن باشد، و از او فرمان ببرند، تا مُخلّ ميان او و هدف هايش براي در اختيار گرفتن سپاهيان، و نبرد با سرکشان، و برپاداشتن حدود، و حفاظت از مرزها، و عدالتِ با مظلوم نگردد؛ و همگي اين ها، جز با تمکّن، تمام نمي گردد، و هنگامي که از اين جهت، ميان او، و خواسته هايش حائلي ايجاد گردد، فرض قيام به امر امامت، از او ساقط مي شود.

و هنگامي که ترس از جان خويش داشته باشد، غيبتش واجب آمده، و احتراز از زيان - با توجّه به عقل و وحي - لازم مي گردد، پيامبرصلي الله عليه وآله نيز در شِعب، و بار ديگر در غار پنهان شد که دليلي جز ترس و احتراز از زيان نداشت...». [1] .

و محقّق کراجکي پاسخ اين اشکال را در کنزالفوائد داده است که مي توان بدان مراجعه کرد. [2] .