به نقل از ابي عبداللّه حسين بن علي [1] عليهما السلام است که مي فرمود: «لِصاحِبِ هذَا الْأَمْرِ، يَعْنِي الْمَهْديّ عليه السلام، غيْبَتانِ؛ إِحْديهُما تَطُولُ، حَتّي يَقُولَ بَعْضُهُمْ: ماتَ، وَ بَعْضُهُمْ: ذَهَبَ، وَ لا يَطَّلِعُ عَلي مَوْضِعِهِ أَحَدٌ مِنْ وَلِيٍّ وَ لا غَيْرِهِ، إِلَّا الْمَوْلَي الَّذي يَلي أَمْرَهُ». [2] .

«صاحب اين امر - يعني: مهدي عليه السلام - را دو غيبت است؛ يکي از آن ها به درازا کشد، تا آن جا که دسته اي گويند: مرده است، و پاره اي گويند که: [آمده، و] رفته است، و به جز خادمي که کارهاي او را بر عهده دارد، هيچ کس از دوستان و ديگر مردمان، از جاي گاه او آگاه نشوند».