ابومحمّد بن شاذان - عليه الرّحمه - گفت: ابوعبداللّه بن حسين بن سعد کاتب رضي الله عنه براي ما روايت کرد که ابومحمّد [امام عسکري]عليه السلام مي فرمود: «قَدْ وَضَعَ بَنُو أُمَيَّةَ وَ بَنُو الْعَبَّاسِ سُيُوفَهُمْ عَلَيْنا لِعِلَّتَيْنِ:

أَحَدُهُما: أَنَّهُمْ کانُوا يَعْلَمُونَ لَيْسَ لَهُمْ فِي الْخِلافَةِ حَقٌّ، فَيَخافُونَ مِنْ ادِّعائِنا إِيَّاها وَ تَسْتَقَرُّ في مَرْکَزِها.

ثانيهما: أَنَّهُمْ قَدْ وَقَفُوا مِنَ الْأَخْبارِ الْمُتَواتِرَةِ عَلي أَنَّ زَوالَ مُلْکِ الْجَبابِرَةِ وَ الظَّلَمَةِ عَلي يَدِ الْقائِمِ مِنَّا، وَ کانُوا لا يَشُکُّونَ أَنَّهُمْ مِنَ الْجَبابِرَةِ وَ الظَّلَمَةِ، فَسَعَوْا في قَتْلِ أَهْلِ بَيْتِ رَسُولِ اللَّهِ صلي الله عليه وآله، وَ إِبادَةِ نَسْلِهِ طَمَعاً مِنْهُمْ فِي الْوَصْلِ إِلي مَنْعِ تَوَلُّدِ الْقائِمِ عليه السلام، أَوْ قَتْلِهِ. فَأَبَي اللَّهُ أَنْ يَکْشِفَ أَمْرَهُ لِواحِدٍ مِنْهُمْ إِلّا يُتِمَّ نُورَهُ، وَ لَوْ کَرِهَ الْمُشْرِکُونَ». [1] .

«بني اميّه و بني عبّاس به دو جهت در ميان ما شمشير نهادند:

اوّل اين که: مي دانستند حقّي در خلافت ندارند، و هراس داشتند که ما دعوي خلافت کنيم، و حقّ، در مرکز واقعي خود قرار گيرد.

دوم آن که: از خبرهاي متواتر به دست آورده بودند که زوال سلطنت ظالمان و ستم کاران، به دست قائم ما است، و شکّ نداشتند که خود، در شمار ظالمان و ستم کاران اند. از همين رو در کشتن اهل بيت پيامبر خداصلي الله عليه وآله، و برانداختن نسلشان کوشيدند، تا مگر از تولّد قائم عليه السلام پيش گيري کرده باشند، و يا او را بکشند. امّا خدا نخواست که امرش بر هيچ يک از آنان ظاهر شود، جز آن که نور وي تمام گردد، اگرچه کافران را ناگوار آيد». [2] .