از جعفر بن محمّد صادق، از پدرش، به نقل از پدرانش عليهم السلام است که فرمود: پيامبر خداصلي الله عليه وآله فرمود: جبراييل از پروردگار - جلّ جلاله - روايتم کرد که او فرمود: «مَنْ عَلِمَ أَنْ لا إِلهَ إِلّا أَنَا وَحْدي، وَ أَنَّ مُحَمَّداً عَبْدي وَ رَسُولي، وَ أَنَّ عَلِيَّ بْنَ أَبي طالِبٍ خَليفَتي، وَ أَنَّ الْأَئِمَّةَ مِنْ وُلْدِهِ حُجَجي، أُدْخِلْهُ الْجَنَّةَ بِرَحْمَتي، وَ نَجَّيْتُهُ مِنَ النَّارِ بِعَفْوي، وَ أَبَحْتُ لَهُ جِواري، وَ أَوْجَبْتُ لَهُ کَرامَتي، وَ أَتْمَمْتُ عَلَيْهِ نِعْمَتي، وَ جَعَلْتُهُ مِنْ خاصَّتي وَ خالِصَتي. إِنْ ناداني لَبَّيْتُهُ، وَ إِنْ دَعاني أَجَبْتُهُ، وَ إِنْ سَأَلَني أَعْطَيْتُهُ، وَ إِنْ سَکَتَ ابْتَدَأْتُهُ، وَ إِنْ أَساءَ رَحِمْتُهُ، وَ إِنْ فَرَّ مِنّي دَعَوْتُهُ، وَ إِنْ رَجَعَ إِلَيَّ قَبِلْتُهُ، وَ إِنْ قَرَعَ بابي فَتَحْتُهُ.

وَ مَنْ لَمْ يَشْهَدْ أَنْ لا إِلهَ إِلّا أَنَا وَحْدي، أَوْ شَهِدَ بِذلِکَ وَ لَمْ يَشْهَدْ أَنَّ مُحَمَّداً عَبْدي وَ رَسُولي، أَوْ شَهِدَ بِذلِکَ وَ لَمْ يَشْهَدْ أَنَّ عَلِيَّ بْنَ أَبي طالِبٍ خَليفَتي، أَوْ شَهِدَ بِذلِکَ وَ لَمْ يَشْهَدْ أَنَّ الْأَئِمَّةَ مِنْ وُلْدِهِ حُجَجي، فَقَدْ جَحَدَ نِعْمَتي، وَ صَغَّرَ عَظَمَتي، وَ کَفَرَ بِآياتي وَ کُتُبي. إِنْ قَصَدَني حَجَبْتُهُ، وَ إِنْ سَأَلَني حَرَمْتُهُ، وَ إِنْ ناداني لَمْ أَسْمَعْ نِدائَهُ، وَ إِنْ دَعاني لَمْ أَسْتَجِبْ دُعائَهُ، وَ إِنْ رَجاني خَيَّبْتُهُ، وَ ذلِکَ جَزاؤُهُ مِنّي، وَ ما أَنَا بِظَلّامٍ لِلْعَبيدِ».

فَقامَ جابِرُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ الْأَنْصارِيُّ، فَقالَ: «يا رَسُولَ اللَّهِ! وَ مَنِ الْأَئِمَّةُ مِنْ وُلْدِ عَلِيِّ بْنِ أَبي طالِبٍ؟».

قالَ: «الْحَسَنُ وَ الْحُسَيْنُ - سَيِّدا شَبابِ أَهْلِ الْجَنَّةِ -؛ ثُمَّ سَيِّدُ الْعابِدينَ في زَمانِهِ، عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ؛ ثُمَّ الْباقِرُ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِيٍّ - وَ سَتُدْرِکُهُ يا جابِرُ!، فَإِذا أَدْرَکْتَهُ فَأَقْرِئْهُ مِنِّي السَّلامَ -.

ثُمَّ الصَّادِقُ جَعْفَرُ بْنُ مُحَمَّدٍ؛ ثُمَّ الْکاظِمُ مُوسَي بْنُ جَعْفَرٍ، ثُمَّ الرِّضا عَلِيُّ بْنُ مُوسي؛ ثُمَّ التَّقِيُّ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِيٍّ؛ ثُمَّ النَّقِيُّ عَلِيُّ بْنُ مُحَمَّدٍ؛ ثُمَّ الزَّکِيُّ الْحَسَنُ بْنُ عَلِيٍّ؛ ثُمَّ ابْنُهُ الْقائِمُ بِالْحَقِّ مَهْدِيُّ أُمَّتي، الَّذي يَمْلَأُ الْأَرْضَ قِسْطاً وَ عَدْلاً کَما مُلِئَتْ جَوْراً وَ ظُلْماً.

هؤُلاءِ - يا جابِرُ - خُلَفائي وَ أَوْصِيائي، وَ أَوْلادي وَ عِتْرَتي؛ مَنْ أَطاعَهُمْ فَقَدْ أَطاعَني، وَ مَنْ عَصاهُمْ فَقَدْ عَصاني، وَ مَنْ أَنْکَرَهُمْ، أَوْ أَنْکَرَ واحِداً مِنْهُمْ، فَقَدْ أَنْکَرَني، بِهِمْ يُمْسِکُ اللَّهُ - عَزَّ وَ جَلَّ - السَّماءَ أَنْ تَقَعَ عَلَي الْأَرْضِ، إِلّا بِإِذْنِهِ؛ وَ بِهِمْ يَحْفَظُ اللَّهُ الْأَرْضَ أَنْ تَميدَ بِأَهْلِها». [1] .

هرکس که بداند - جز من که يکتايم - خدايي نيست؛ محمّد بنده و پيغامبر من است؛ عليّ بن ابي طالب خليفه من است؛ و امامان که در شمار فرزندان اويند، حجّت هاي من اند؛ او را به رحمت خويش به بهشت برَم؛ به عفو خويش از دوزخ باز دارم، همجواري ام را بر او تمام سازم، کرامتم را بر او واجب گردانم؛ نعمتم را بر او تمام سازم، و او را در گروه خاصان و برگزيدگانم داخل کنم.

گر صدايم زند، پاسخش گويم؛ گر بخوانَدم، اجابت گردانم؛ خواهشي گر کند، برآورم؛ اگر چيزي بخواهد، به او بدهم؛ گر خاموشي گزيند، بر او ابتداي سخن کنم؛ گر بدي کند، ببخشايمش؛ گر بگريزد، بخوانمش؛ اگر بازگردد، بپذيرمش، و اگر خانه ام را در بکوبد، بگشايمش.

و هرکس که گواهي ندهد - جز من که يکتايم - خدايي نيست؛ و يا بدان شهادت دهد، ولي گواهي ندهد که محمّد، بنده و پيغامبر من است؛ يا بدان شهادت دهد، ولي گواهي ندهد که عليّ بن ابي طالب خليفه من است؛ يا بدان شهادت دهد، ولي گواهي ندهد که امامان از فرزندان او حجّت هاي من اند؛ نعمتم را انکار داشته، عظمتم را اندک انگاشته، و آيات و کتاب هايم را کافر گشته است.

گر آهنگ من کند، در حجابش کنم؛ خواهشي گر کند، محرومش دارم؛ اگر صدايم زند، آوايش نشنوم؛ گر بخواندم، اجابت نگردانم؛ و اگر اميدم بندد، نااميدش سازم. اين است سزاي او از سوي من، مني که بر هيچ بنده اي ستم کار نبوده ام. [2] .

پس جابر بن عبداللّه انصاري برخاست، و گفت: «اي رسول خدا! کيستند اماماني که در شمار فرزندان عليّ بن ابي طالب اند؟».

فرمود: «حسن و حسين سرور جوانان اهل بهشت؛ سپس سرور عابدان زمان خويش، عليّ بن حسين؛ سپس باقر، محمّد بن علي، که تو - اي جابر! - او را درک خواهي کرد؛ پس چون وي را ديدي، سلام مرا به او برسان.

سپس صادق، جعفر بن محمّد؛ سپس کاظم، موسي بن جعفر؛ سپس رضا، عليّ بن موسي؛ سپس تقي، محمّد بن علي؛ سپس نقي، عليّ بن محمّد؛ سپس زکي، حسن بن علي، سپس فرزندش قائم به حقّ، مهدي امّتم، آن که زمين را پُر از عدل و داد کند، همان گونه که لبريز از ظلم و ستم گشته است.

جابر! اينان خلفا، اوصيا، فرزندان و عترت من اند؛ هر آن که فرمانشان برَد، مرا فرمان برده، و هرکس سرپيچي شان کند مرا سرپيچي کرده، و هر آن که انکارشان کند، يا منکرِ يکي از آنان گردد، مرا انکار کرده است.

خداوند عزّ و جلّ بدان ها آسمان را نگاه داشته، تا بر زمين فرو نيايد - مگر به اذن او -؛ و بدان ها زمين را نگاه داشته، تا ساکنانش را نلرزاند».