شيخ صدوق در کتاب اکمال الدين مي نويسد: نخستين غيبت، از ادريس پيامبر (ع) است. اين غيبت بسيار مشهور است و تا آنجا ادامه يافت که خورد و خوراک بر پيروانش تنگ شد و فرمانرواي ستمگر حاکم بر آنان شماري از ايشان را کشت و زندگان آنها را در فقر و ترس نگاه داشت. پس ادريس (ع) ظهور کرد و به پيروانش مژده ي فرج و قيام يکي از فرزندانش، يعني نوح (ع)، را داد. آنگاه ادريس (ع) به سراي ديگر شتافت و پيروانش پس از مرگ وي، قرني پس از قرن ديگر و يکي پس از ديگري در انتظار قيام نوح (ع) به سر مي بردند و بر آزار و شکنجه ستمگران آشکار مي شوند. و خداوند عزوجل مشکل شما را به دست يکي از فرزندان من که قائم به حق است و «هود» نام دارد، برطرف مي کند. پيروان نوح (ع) پيوسته در انتظار ظهور هود (ع) بودند تا آنکه مدت مديدي گذشت و دلهاي بيشتر آنان سخت شد. پس خداوند متعال در زماني که نااميدي و سختيها به غايت خود رسيده بود، هود (ع) را به پيامبري برانگيخت و با توفاني ويرانگر دشمنان را نابود کرد. آنگاه پس از هود غيبت ديگري روي داد تا آنکه صالح (ع) ظهور کرد.