صدوق در اکمال الدين به سند خود از امام صادق (ع) روايت کرده است که فرمود: سنتهاي پيامبران و غيبتهايي که بر آنان واقع شد در مورد قائم ما نيز عينا و دقيقا صادق و جاري است.

همچنين وي در آن کتاب به سند خود از امام زين العابدين (ع) روايت کرده است که فرمود: در قائم ما سنتهايي از سنن پيامبران است. سنتي از آدم و نوح و آن درازي عمر است و سنتي از ابراهيم که همان پنهان بودن تولدش و دوري گزيدن از مردم است و سنتي از موسي که همان خوف و غيبت است و سنتي از عيسي (ع) که همان اختلاف مردم درباره ي اوست و سنتي از ايوب که همان گشايش پس از مشکلات است و سنتي از محمد که همان خروج به شمشير است.

و در روايتي از امام باقر (ع) نقل شده است که فرمود: در مهدي (ع) چهار سنت از چهار پيامبر است. از موسي ترس و نگراني، از يوسف زندان، از عيسي اينکه مي گويند مرده است در حالي که نمرده و از محمد شمشير. و در روايت ديگري از آن حضرت (ع) نقل شده است که فرمود: در قائم آل محمد (ص) شباهتهايي به پنج پيامبر به چشم مي خورد. شباهت به يونس و يوسف و موسي و عيسي و محمد (ص). شباهتي که به يونس دارد غيبت اوست که پس از پيري به چهره ي جواني به سوي قوم خويش برگشت. شباهت او به يوسف غيبت او از خاص و عام و نهان شدن وي از برادرانش بود و اشکالي بود که کار وي براي پدرش يعقوب به وجود آورده بود با آنکه فاصله ميان او و پدر و کسانش نزديک بود. در روايتي ديگر گفته شده است شباهت او به يوسف در اين بود که خداوند بين او و مردم حجابي قرار داده که آنان وي را مي ديدند اما نمي شناختندش. اما شباهت وي به موسي در اين بود که دائما مي ترسيد و غيبتي طولاني کرد و ولادتش بر مردم پنهان بود و شيعيانش به واسطه ي آزار و خواري که بعد از موسي به آنها رسيد پنهان گشتند تا آنگاه که خداوند فرمان ظهور او را صادر کرد و وي را بر دشمنانش پيروز گرداند. اما شباهت وي به عيسي در اختلافي است که مردم درباره ي او دارند. تا آنجا که برخي گويند او به دنيا نيامده و دسته اي ديگر گويند او مرده است. و عده اي نيز او را مقتول و مصلوب مي پندارند. اما شباهت وي به جدش مصطفي (ص) خروج او به شمشير و کشتن دشمنان خدا و رسولان او و ستمگران و طاغوتيان است. او به شمشير و رعبي که در دلها ايجاد مي کند پيروز مي شود...

در روايتي ديگر آمده است که امام باقر (ع) فرمود:سنتي که مهدي (ع) از محمد (ص) دارد



[ صفحه 317]



قيام به سيرت او و بيان آثار اوست آنگاه شمشيرش را به مدت هشت ماه بر شانه اش مي گذارد و چنان از دشمنان خدا مي کشد که خداوند از وي راضي و خشنود مي شود. پرسيده شد: او چگونه مي داند که خداوند از او راضي شده است؟ فرمود: خداوند در قلب او رافت و رحمت مي افکند.