صدوق در اکمال الدين به سند خود از امام کاظم (ع) در حديثي نقل کرده است که از وي پرسيده شد: آيا در ميان ائمه کسي هست که غيبت کند؟ فرمود: آري وجودش از ديده هاي مردم پوشيده است ولي يادش از دل مومنان پنهان نشود و او دوازدهمين ماست. خداوند هر



[ صفحه 311]



مشکلي را براي او آسان مي گرداند و هر دشواري را براي او رام مي کند و گنجهاي زمين را براي او آشکار مي سازد و هر دوري را برايش نزديک مي کند و هر ستمگر لجوجي را بدو از ميان برمي دارد و به دست او هر شيطان گمراهي را هلاک مي گرداند. او پسر بانوي کنيزان است که ولادتش از مردم پوشيده مي ماند و بردن نام وي براي مردم جايز نيست تا آنکه خداوند او را ظاهر کند. پس بدو زمين را از عدل و داد پر کند چونان که از ظلم و ستم پر شده باشد.

و نيز صدوق در همان کتاب به سند خود نقل کرده است که: از امام هفتم (ع)سوال شد اي فرزند رسول خدا! تو قائم به حق هستي؟ فرمود: من قائم به حق هستم، اما آن قائم به حقي که زمين را از لوث وجود دشمنان پاک و از عدل و داد پر مي کند پنجمين فرزند من است. او از بيم جانش غيبتي دراز خواهد کرد تا آنجا که عده اي مرتد مي شوند و برخي ديگر بر دين خود پابرجاي مي مانند. آنگاه امام (ع) فرمود: خوشا به حال آن گروه از شيعيان ما که در زمان غيبت قائم به دوستي ما متمسک مي شوند و بر محبت ما پاي مي فشارند و از دشمنان ما بيزاري مي جويند. ايشان از ما و ما از ايشانيم. آنان به پيشوايي ما خرسندند و ما به پيروي آنها دلخوشيم. خوشا به حال آنان. به خدا سوگند اينان در قيامت همپايگان مايند.