ايمان به مهدي عليه السلام و انتظار فرج سبب رشد فکر و اميد است؛ احتمال آنکه هر ساعتي ممکن است آن حضور ظهور فرمايد، در پاک دلان و شايستگان اثري ژرف و سازنده دارد. مومنان خود را آماده مي سازند و از ظلم ها و تجاوزها دوري مي کنند و به عدالت رفتار مي کنند تا توفيق ياري امام و درک محضرش را بيابند.

ايمان به ظهور آن بزرگوار نبايد موجب شود که مسلمانان امور را به آينده واگذار کنند و از اصلاحات اجتماعي دست بردارند. بلکه منتظر مهدي بايد همواره براي مبارزه با مفاسد و آلودگي ها و ستم ها و نابرابري ها، آماده باشد. امير مومنان علي عليه السلام از پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم نقل فرموده است:

افضل العباده انتظار الفرج؛ انتظار فرج حضرت بقيه الله عليه السلام برترين عبادت است. [1] مرحوم مظفر در خصوص انتظار مي نويسد:



[ صفحه 367]



انتظار مصلح جهان و نجات دهنده ي بشر، حضرت مهدي به آن معنا نيست که مسلمانان در اجراي حقايق دين بخصوص در واجبات ديني، مانند جهاد در راه اجراي قوانين دين و امر به معروف و نهي از منکر، دست روي دست گذاشته و کاري انجام ندهند، بلکه مسلمانان در هر حال موظف هستند به احکام خدا عمل کنند و در راه شناخت آنها گام بردارند و امر به معروف و نهي از منکر نمايند وانتظار هيچ گونه تکليف را از مسلمان ساقط نمي کند و هيچ گونه عملي را تاخير نمي اندازد. [2] .

لذا در زمان غيبت شيعه در امتحان و آزمايش بزرگي قرار دارد. از سويي بايد دين نصرت اسلام بپردازد. جابر جعفي مي گويد به امام باقر عرض کردم: فرج شما چه وقت است؟ فرمودند: هيهات، هيهات، فرج ما نمي آيد تا غربال شويد، سپس غربال شويد (امام چند بار اين جمله را تکرار فرمودند) تا افراد کدر بروند و مردم صاف باقي بمانند. [3] .

بنابراين انتظار نه تنها موجب سستي و تنبلي نيست، بلکه انتظار اين خاصيت را دارد که منتظر پس از انجام وظايف و کوشش و تلاش باز مايوس و نااميد نمي شود و همواره در انتظار فرارسيدن فرج از جانب الهي است.