صورت و سيرت امام مهدي چگونه است و با چه خصوصيات فردي ظهور مي
پاسخ: حضرت مهدي (عج) از حيث صورت و سيرت، شبيه پيغمبر (ص) است، و اين شباهت شايد براي آن باشد که از جهت اسم و صورت و سيرت، ابقاي دين و احياي احکام قرآن به دست اوست.
 شبلنجي مي نويسد: «امام مهدي (عج) داراي چشمان سياه و ابروان پيوسته، بيني بلند و قلمي، ريش انبوه و خال هاشمي در گونه راست است.»  [1]  .
 و جابر جعفي گويد: از امام باقر (ع) شنيدم که فرمود: «عمر از امام علي (ع) پرسيد: نام حضرت مهدي چيست؟ فرمود: راجع به نام او، حبيبم پيغمبر (ص) با من عهد کرده که تا مبعوث نشود نامش را بيان نکنم؛ پرسيد: صفت و نشانه اش چيست؟ فرمود: جواني ميانه قامت، خوشرو و خوش مو است که موهايش بر شانه ريخته و نور صورتش بر سياهي محاسن و سرش احاطه کرده است.»  [2]  .
 و نيز امير المؤمنين (ع) در بالاي منبر فرمود: «در آخر الزمان مردي از نسل من، با
 
  [ صفحه 198]  
 
 صورتي سرخ و سفيد، فراخ شکم، ران قوي، و شانه اي سترگ، خروج مي نمايد که در پشتش دو خال است، يکي رنگ پوست بدن و ديگري شبيه خال پيغمبر (ص).»  [3]  .
 و اما راجع به اينکه با چه خصوصيات و شمايلي ظهور مي کند، اين سوالي است که اباصلت هروي از امام رضا (ع) پرسيد و آن حضرت فرمود: «نشانه قائم ما اين است که در سن يک پيرمرد و به صورت يک جوان است؛ به طوري که هر کس حضرتش را ببيند، او را چهل ساله يا کمتر مي پندارد، و تا هنگام مرگ اثر پيري در او ظاهر نشود.»  [4]  .
 و اميرالمؤمنين (ع) فرمود: «مهدي (عج) چهل ساله در بين مردم مي آيد.»  [5]  .
 و امام صادق (ع) مي فرمايد: «هنگامي که قائم (عج) قيام کند، مردم او را انکار مي کنند؛ زيرا به صورت جوان معتدل و رشيدي بيايد.»  [6]  .
 از جمله خصوصيات فردي حضرت اين است که طي الارض کرده و سايه ندارد.
 امام رضا (ع) مي فرمايد: «هنگامي که حضرت مهدي (عج) ظهور کند، زمين از نور خدا روشن مي شود، حضرت مهدي است که زمين در زير پايش به سرعت حرکت مي کند، و اوست که سايه نخواهد داشت.»  [7]  .
 
  [ صفحه 199]  
 
پاورقي
 [1]  چهارده معصوم، عماد زاده، ج 2، ص 606. 
  [2]  اثبات الهداه، شيخ حر عاملي، ج 7، ص 414. 
  [3]  اثبات الهداه، شيخ حر عاملي، ج 7، ص 400. 
  [4]  کمال الدين و تمام النعمه، شيخ صدوق، ص 652. 
  [5]  البيان في اخبار صاحب الزمان، گنجي شافعي، ص 495. 
  [6]  اثبات الهداه، شيخ حر عاملي، ج 7، ص 27. 
  [7]  کمال الدين و تمام النعمه، ص 372.