پاسخ: چنانکه گفته شد، به خاطر شرايط خاص عصر امام مهدي (ع)، مردم - جز چند تن از خواص - حضرت را نديده بودند. کار به اين منوال گذشت، تا روز درگذشت امام يازدهم فرا رسيد، يعني روز هشتم ماه ربيع الاول سال 260 هجري قمري. در اين روز چهار امر باعث شد تا مهدي (ع) خود را به گروهي از مردم بنماياند و به حوزه کساني



[ صفحه 49]



که بر مراسم تشييع و خاک سپاري امام عسکري (ع) حاضر شده بودند، آشکارا پا نهد:

1- اينکه بايد امام بر جنازه امام نماز گزارد. مهدي (ع) براي رعايت اين سنت الهي، و سر رباني، لازم بود که ظاهر شود و بر پيکر پدر نماز گزارد.

2- اينکه جلوگيري شود از اين امر که کسي از سوي خليفه بيايد و بر پيکر مطهر امام يازدهم نماز بخواند و سپس جريان امامت ختم شده اعلام گردد، و خليفه جابر عباسي، وارث امامت شيعي معرفي شود.

3- اينکه جلوگيري شود، از روي دادن انحراف داخلي در جريان امامت. زيرا که جعفر بن علي الهادي، معروف به جعفر کذاب، که برادر امام عسکري (ع)، و در صدد ادعاي امامت بود، آمد تا بر پيکر امام شهيد نماز گزارد.

4- اينکه ادامه جريان امامت حقه و ولايت اسلاميه، تثبيت گردد و بر معتقدان به امامت معلوم گردد که پس از امام حسن عسکري (ع)، امام ديگري - امام دوازدهم - حامل اين وارث معنوي، و رسالت اسلامي، و ولايت ديني و دنيايي است، و او هست، تولد يافته و موجود است. [1] .

آري! در اين زمان بود که عباسيان دانستند: فروکشنده جباران، درهم کوبنده ستمگران و منتقم خون مظلومان، تولد يافته و رشد نموده است.